Porównanie Ducati Panigale V2 i Yamaha R9

Segment motocykli sportowych o średniej pojemności jest bardziej aktywny niż kiedykolwiek, a dwa modele, które ostatnio wzbudziły największe zainteresowanie, to Ducati Panigale V2 i nowa Yamaha R9. Na pierwszy rzut oka, oba motocykle wydają się podobne na papierze: mają zapewniać osiągi godne toru, nie rezygnując przy tym z komfortu podczas codziennego użytkowania. Jednak różnice stają się bardziej widoczne, gdy się na nie wsiądzie i zacznie nabijać kilometry.

Ducati zaprojektowało Panigale V2 jako czystą supersportową maszynę, dziedziczącą tradycję silnie związaną ze światem wyścigów. Jej design, konfiguracja techniczna i charakter są skierowane na oferowanie sportowych doznań w każdym momencie, ale bez tak ekstremalnego podejścia jak Panigale V4. Silnik w układzie L-twin jest esencją tego motocykla, z kompaktowym designem, który pozwala na zastosowanie niezwykle lekkiej ramy monocoque. Z kolei Yamaha postanowiła wypełnić lukę na rynku, która powstała po zniknięciu modelu R6. R9 pozycjonuje się jako bardziej logiczna alternatywa dla tych, którzy szukają sportowego motocykla, który również sprawdzi się na drodze. Jej trzycylindrowy silnik to znana i niezawodna jednostka, bezpośrednio odziedziczona z MT-09, ale dostosowana do bardziej radykalnego podejścia bez utraty wszechstronności.

Pierwsza duża różnica między nimi tkwi w podejściu do silnika. Ducati stawia na V2, który znaliśmy już z wcześniejszej Panigale V2, choć tym razem przeszedł on drobne modyfikacje, aby dostosować się do nowej normy Euro 5+. Pomimo tych ograniczeń, silnik zachowuje swój charakter i nadal oferuje znakomite osiągi. Zaskakujące jest jednak ograniczone hamowanie silnikiem, nawet w maksymalnej konfiguracji, co może wpłynąć na wchodzenie w zakręt, jeśli nie zarządza się dobrze zmianą biegów. Yamaha natomiast korzysta z trzycylindrowego silnika MT-09, jednostki, która wyróżnia się gładkością i pełną odpowiedzią już od niskich obrotów. Do 6000 obr./min, silnik R9 oferuje większy ciąg niż Panigale V2, choć od tego momentu różnice się zmniejszają i oba silniki odczuwają pewien brak rozciągnięcia na końcu, co wynika z ograniczeń nałożonych przez Euro 5+.

Wyraźna różnica zauważalna jest w reakcji przepustnicy. Trzycylindrowiec Yamahy reaguje natychmiastowo i daje poczucie bezpośredniego połączenia z tylnym kołem. To nie tylko poprawia kontrolę nad otwieraniem gazu, ale także ułatwia dozowanie w sytuacjach, gdy przyczepność nie jest optymalna. V2 Ducati, choć progresywny i efektywny, potrzebuje chwili, zanim dostarczy pełen moment obrotowy, co zmusza kierowcę do wcześniejszego zarządzania gazem.

W dziedzinie elektroniki zarówno Ducati, jak i Yamaha zrobiły duże postępy, oferując kompletny pakiet zgodny z oczekiwaniami wobec nowoczesnych motocykli sportowych. Oba modele wyposażone są w najnowsze systemy wspomagające jazdę, takie jak kontrola trakcji, kontrola przeciwko wheelie, tryby jazdy czy ABS na zakrętach. Wszystko to działa płynnie i bez nadmiernej ingerencji w jazdę, szczególnie, że żaden z silników nie jest na tyle mocny, by wymagać stałej interwencji systemów elektronicznych.

Yamaha jednak poszła o krok dalej pod względem użyteczności i opcji dostępnych w standardzie. R9 wyposażono w zintegrowany system pomiaru czasu, który działa z aplikacją towarzyszącą bez dodatkowych kosztów. Dzięki niej można analizować szczegółowe wykresy czasów okrążeń, co jest idealne dla tych, którzy poważnie traktują jazdy po torze. Ducati oferuje coś podobnego, ale tylko jeśli zakupiony zostanie dodatkowy moduł GPS, co wiąże się z dodatkowym kosztem. Dodatkowo, na co dzień Yamaha oferuje funkcje nawigacyjne zintegrowane z ekranem TFT, co czyni ją bardziej wszechstronną dla tych, którzy nie tylko chcą jeździć po torze.

Jeśli chodzi o quickshifter, różnice również są widoczne. Oba motocykle oferują systemy dwukierunkowe, które pozwalają zmieniać biegi bez użycia sprzęgła. Jednak sposób, w jaki każda marka to realizuje, jest inny. W Ducati czujnik pozycji sterujący zmianą biegów nie ma napięcia wstępnego, co w określonych sytuacjach może powodować, że zmiana biegów nie jest tak precyzyjna, jak powinna. Skutkuje to dłuższymi przerwami niż pożądane, a nawet podwójnymi cięciami, gdy dąży się do maksymalnej szybkości w jeździe sportowej. W Yamahie system wydaje się bardziej dopracowany i pozwala na szybkie i płynne zmiany biegów, co jest szczególnie doceniane na torze.

Rama obu motocykli wyraźnie odzwierciedla podejście, jakie każda marka chciała nadać swoim sportowym maszynom. Ducati utrzymuje koncepcję ramy monocoque, w której silnik jest częścią strukturalną całości, a masa samej ramy została zredukowana do zaledwie czterech kilogramów. To rozwiązanie pozwala na niezwykle kompaktowy i lekki motocykl, co przekłada się na dużą zwinność w zakrętach. Yamaha z kolei podąża bardziej tradycyjną ścieżką, z pełną ramą, w której silnik wisi na podwoziu. Skutkuje to wzrostem masy, umieszczając całość ramy na około 9,7 kilogramów. Mimo to, jest to najlżejsza rama, jaką Yamaha do tej pory wyprodukowała dla sportowego motocykla tego typu.

W praktyce różnica w wadze między obiema motocyklami, w zależności od wersji Panigale (standardowej lub S), wynosi około siedmiu kilogramów. Różnica ta jest zauważalna, zwłaszcza przy szybkich zmianach kierunku i ogólnym zachowaniu przy wysokich prędkościach. Ducati jest węższa i sprawia wrażenie lżejszej, podczas gdy Yamaha, ze względu na szerokość swojego trzycylindrowego silnika i konstrukcję ramy, daje poczucie większej objętości i masy.

Pod względem aerodynamiki różnice między tymi dwoma motocyklami są również zauważalne. Ducati Panigale V2, z jej ostrym i wąskim designem, oferuje dość ograniczoną ochronę przed wiatrem. Przednia owiewka jest mniejsza zarówno pod względem szerokości, jak i wysokości, co sprawia, że kierowca jest bardziej wystawiony na działanie wiatru, szczególnie przy dużych prędkościach lub na torze. Nawet przyjęcie bardzo "wyścigowej" pozycji, blisko zbiornika i możliwie jak najbardziej zredukowanej, łatwo zauważyć turbulencje wpływające na stabilność i zwiększające zmęczenie podczas długich sesji. Yamaha natomiast zdecydowała się na bardziej osłaniającą owiewkę w R9, co zapewnia lepszą osłonę przed wiatrem i pozwala kierowcy zachować bardziej zrelaksowaną pozycję bez tak dużego wpływu aerodynamicznego. To czyni Yamahę bardziej komfortową opcją, jeśli planujesz spędzać dużo czasu na szybkiej jeździe zarówno na drodze, jak i na torze.

Dynamika obu motocykli to kolejny aspekt, który je wyraźnie różnicuje. Ducati, dzięki lekkiej ramie i kompaktowemu designowi, wyróżnia się niezwykłą zwinnością w szybkich zakrętach. Pozwala na szybkie zmiany kierunku praktycznie bez wysiłku i jest szczególnie skuteczna, gdy tempo wzrasta i chcesz wykorzystać każdy centymetr toru. Yamaha, choć również zwinna, daje nieco cięższe odczucie podczas tych szybkich zmian kierunku. Jest to w dużej mierze spowodowane siłami żyroskopowymi generowanymi przez jej trzycylindrowy silnik, który jest szerszy niż V2 Ducati. Ta różnica w zachowaniu jest szczególnie zauważalna, gdy łańcuch szybko następujących po sobie zakrętów pojawia się jeden po drugim, gdzie Panigale czuje się bardziej ożywiona i skłonna do podążania za idealną linią bez oporu.

Jednak ta dodatkowa stabilność oferowana przez Yamahę ma również swoje pozytywy. W szybkich i długich zakrętach, lub na odcinkach, gdzie motocykl jest mocno podparty, poczucie stabilności jest zauważalne. R9 przekazuje pewność i solidność w takich sytuacjach, co pomaga utrzymać szybkie tempo w sposób stały. Jednakże, gdy przednie koło zaczyna się odciążać, jak to się dzieje przy agresywnym otwieraniu gazu na wyjściu z ciasnych zakrętów, mogą pojawić się drobne drgania na kierownicy. Dobry amortyzator kierownicy może złagodzić te reakcje i utrzymać kontrolę bez większych problemów.

Ergonomia obu motocykli została zaprojektowana w celu zapewnienia kompromisu między sportowym charakterem a pewnym poziomem komfortu. To już nie są te radykalne sportowe maszyny sprzed lat, gdzie pozycja do jazdy była ekstremalnie wymuszona. Zarówno w Ducati, jak i w Yamahie kierownica jest stosunkowo blisko siedzenia i nie zmusza do przenoszenia dużego ciężaru na nadgarstki. Można utrzymać dość wygodną pozycję nawet po kilku godzinach jazdy. Jednak jest jeden wspólny punkt, który może być niewygodny w określonych sytuacjach: przestrzeń między kolanami a łokciami jest nieco ograniczona w obu motocyklach, gdy przyjmuje się bardzo agresywną pozycję na torze. Może to spowodować, że podczas znacznego pochylania się łokieć dotknie kolana, ograniczając swobodny ruch kierowcy. Rozwiązaniem tego mogłoby być przesunięcie lub lekkie nachylenie podnóżków, co jest częste w przygotowaniach torowych, ale w konfiguracji fabrycznej może to zaskoczyć tych, którzy szukają czysto sportowego użytku.

Skupiając się na systemach hamulcowych, zarówno Ducati Panigale V2, jak i Yamaha R9 oferują najwyższej klasy układy, zdolne sprostać wymaganiom sportowej jazdy, zarówno na drodze, jak i na torze. Oba modele wyposażone są w potężne zaciski hamulcowe, zapewniające mocne hamowanie i dobrą odporność na zmęczenie, a także posiadają systemy ABS na zakrętach. Umożliwia to bardzo agresywne hamowanie nawet przy pochylonym motocyklu, bez obawy o utratę przedniego koła podczas późnego hamowania.

Ważnym szczegółem jest możliwość dezaktywacji funkcji kontroli podnoszenia tylnego koła w obu modelach za pomocą systemu elektronicznego. To kluczowe dla tych, którzy chcą maksymalnie wykorzystać hamowanie na torze, ponieważ zapobiega zbyt wczesnej interwencji tylnego ABS, co mogłoby niepotrzebnie wydłużyć hamowanie. To prosty, ale fundamentalny ustawienie, które pozwala na osiągnięcie najlepszej możliwej deakceleracji bez poświęcania precyzji ani czasu okrążenia.

Jeśli chodzi o zawieszenia, różnice są nieco bardziej wyraźne. Ducati wyposażyło Panigale V2 w pełny zestaw zawieszeń Öhlins, zarówno z przodu, jak i z tyłu. Ten wybór od razu sugeruje większe nastawienie na wydajność na torze. Zawieszenia Öhlins wyróżniają się zdolnością absorpcji i szerokim zakresem regulacji, ale przede wszystkim oferują bardzo precyzyjną reakcję podczas jazdy na granicy możliwości. Pozwalają na późne hamowanie bez utraty stabilności przy wejściu w zakręt i ułatwiają wczesne przyspieszenie na wyjściu, zawsze utrzymując solidny kontakt z asfaltem.

Yamaha R9, z drugiej strony, jest wyposażona w komponenty KYB, zarówno z przodu, jak i z tyłu. Choć te zawieszenia doskonale sprawdzają się w sportowej jeździe, nawet na torze, nie mają tego samego poziomu czułości ani możliwości regulacji co Öhlins w Ducati. Działają bardzo dobrze do średnio-wysokiego tempa, ale przy maksymalnym obciążeniu można zauważyć, że brakuje im trochę dodatkowej sztywności i kontroli. Dla większości użytkowników, którzy chcą cieszyć się sportowym motocyklem, który jest również odpowiedni na drogi, zestaw KYB jest więcej niż wystarczający. Jednak dla tych, którzy chcą intensywnie jeździć na torze, inwestycja w system zawieszeń wyższej klasy może być jedną z pierwszych modyfikacji do rozważenia w Yamasze.

Patrząc na to, co oferują oba motocykle, widać, że każdy z nich ma swoje mocne strony. Ducati Panigale V2 jawi się jako czysta sportowa maszyna, dziedzicząca tradycję włoskiej marki w świecie wyścigów. Jest lekka, zwinna, precyzyjna w zakrętach i jej estetyka jest niezaprzeczalna. Ponadto, jej silnik V2 nadal ma ten wyjątkowy charakter, którego poszukuje wielu entuzjastów. Niemniej jednak, ma kilka punktów wymagających adaptacji, takich jak niewielkie hamowanie silnikiem nawet w maksymalnej konfiguracji, co wymusza odpowiednie dobranie biegu, aby wejście w zakręt było skuteczne.

Z kolei Yamaha R9 to bardziej wszechstronny motocykl. Jest nie tylko doskonałym towarzyszem na torze, ale także komfortowym i praktycznym rozwiązaniem na co dzień. Jej cena zakupu jest znacznie niższa niż w przypadku Ducati, a zaoszczędzone pieniądze można przeznaczyć na ulepszenie zawieszeń lub komponentów, jeśli chce się maksymalnie wykorzystać jej potencjał na torze. Trzycylindrowy silnik oferuje bardzo udane połączenie gładkości i momentu obrotowego przy niskich obrotach, nie rezygnując z dobrej elastyczności, choć ograniczonej w wysokim zakresie przez obecne normy emisji.

Pod względem ogólnego zachowania, zarówno Ducati Panigale V2, jak i Yamaha R9 oferują bardzo wysoki poziom wydajności, a jeśli skupimy się wyłącznie na czasach okrążeń, różnice są minimalne. Przy kilku specyficznych modyfikacjach w każdym przypadku, możliwe jest, że oba motocykle osiągną bardzo podobne czasy na tym samym torze. Ducati, z jej ultralekką ramą monocoque i wąską konfiguracją, pozwala na bardzo szybkie przejścia przez zakręty i doskonałą zdolność skręcania, zwłaszcza gdy kierowca wybiera bardziej agresywny styl jazdy, skracając trajektorie i szukając mocnych przyspieszeń od szczytu. Yamaha, choć nieco mniej reaktywna przy szybkich zmianach kierunku, oferuje znakomitą równowagę i wyjątkową stabilność na szybkich odcinkach i w długich zakrętach.

Tam, gdzie Yamaha wyraźnie się wyróżnia, to cena. R9 kosztuje znacznie mniej niż Panigale V2, co czyni ją bardziej dostępną opcją dla tych, którzy szukają nowoczesnego motocykla sportowego bez konieczności dużej inwestycji początkowej. Dodatkowo, zaoszczędzone pieniądze przy wyborze Yamahy można ponownie zainwestować w komponenty poprawiające, takie jak wyższej jakości system zawieszenia lub kompletny układ wydechowy, który pozwoli silnikowi uwolnić cały jego potencjał, co jest nieco ograniczone przez seryjne restrykcje. To ważny atut, zwłaszcza dla tych, którzy planują intensywnie korzystać z motocykla na torze.

Z kolei Ducati reprezentuje koncepcję motocykla sportowego bardzo wierną filozofii marki. Chociaż nie jest tak ekstremalna jak Panigale V4, wciąż oferuje czysto sportowe doświadczenie jazdy. Jej design jest kompaktowy, silnik ma charakter, a zwinność wynikająca z niskiej wagi jest godna uwagi. To jednak motocykl, który wymaga od kierowcy. Niewielkie hamowanie silnikiem zmusza do umiejętnego zarządzania zmianą biegów, aby wejście w zakręt było skuteczne, a mniejsza ochrona aerodynamiczna może dać się we znaki podczas długich dni na drodze lub przy dużych prędkościach. Ale dla tych, którzy szukają doświadczenia bliskiego motocyklowi wyścigowemu, Panigale V2 bez wątpienia będzie bardzo interesującą opcją.

W codziennym użytkowaniu Yamaha oferuje wszechstronność, której Ducati nie osiąga. Pozycja jazdy jest wygodna bez rezygnacji z sportowego charakteru, wyświetlacz TFT jest kompletny i łatwy do odczytania, a możliwość korzystania z zintegrowanych funkcji nawigacyjnych czyni ją o wiele bardziej praktyczną do codziennych przemieszczeń. Ducati jest bardziej wymagająca i wymaga większego zaangażowania, jeśli chcesz wykorzystać jej pełny potencjał, zarówno na drodze, jak i na torze.

Podsumowując, w tej porównywaniu nie ma wyraźnego zwycięzcy. Oba motocykle reprezentują to, co najlepsze z dwóch różnych podejść w segmencie sportowych maszyn średniej pojemności. Yamaha R9 jest logicznym wyborem dla tych, którzy szukają równowagi między wydajnością, wszechstronnością i ceną. Ducati Panigale V2, z drugiej strony, jest idealnym wyborem dla tych, którzy cenią sobie czystość sportu i chcą poczuć w każdej krzywej DNA wyścigowe włoskiej marki. Ostatecznie, najlepszy wybór będzie zależał od rodzaju doświadczenia, którego szukasz na motocyklu i sposobu, w jaki zamierzasz go używać.