Harley-Davidson V-Rod VRSCR Street Rod Poradnik i Test Używanego

Większość testów na 1000PS dotyczy nowych motocykli. Nie tylko dlatego, że są one w centrum naszej uwagi, ale także dlatego, że używane motocykle popularnych modeli są trudne do zdobycia. Kto chciałby powierzyć swoje ukochane, być może rzadkie cacko, w ręce gruboskórnych dziennikarzy? Jest jednak jedno miejsce, gdzie używane motocykle są dostępne w takiej liczbie, że nawet my możemy się do nich dobrać. Kamerzysta Schaaf i ja podróżujemy do Filderstadt na południe od Stuttgartu. W bezpośrednim sąsiedztwie lotniska czeka na nas Limbächer, największy dealer motocykli w Europie. Tylko tutaj, w największym z pięciu oddziałów w Niemczech, znajduje się około 2.000 jednośladów wszystkich marek. Łącznie około 5.000 motocykli rocznie trafia do nowych właścicieli, w tym także bardzo rzadkie modele, których gdzie indziej trzeba długo szukać. Harley-Davidson V-Rod VRSCR Street Rod jest jednym z takich rzadkich egzemplarzy, zwłaszcza że przy swoim debiucie nie spotkała się z dużym entuzjazmem i rzadko znajdowała kochającego właściciela. Ale dlaczego tak jest? I dlaczego w niektórych miejscach Street Rod uważana jest za najbardziej sportową Harley-Davidson? Postanowiliśmy to sprawdzić.

Zasadniczo współpraca między Harley-Davidson a Porsche Engineering około 2000 roku to już stary kapelusz, ponieważ miała swój początek w czasach AMF Harley-Davidson (1969-1981). Jednak seria V-Rod jest niewątpliwie najbardziej znanym produktem tej kooperacji. Modele Harley-Davidson V-Rod, wprowadzone na rynek w 2001 roku, stanowiły znaczące odejście od tradycyjnej filozofii projektowania i silników firmy. Początkowo zaprojektowane jako część serii VRSC (V-Twin Racing Street Custom), V-Rod była pierwszą Harley napędzaną chłodzonym cieczą V2, silnikiem Revolution, opracowanym we współpracy z Porsche. Ten 60-stopniowy silnik V-Twin stanowił odejście od chłodzonych powietrzem 45-stopniowych silników, które uczyniły Harley-Davidson sławnym. Z mocą ponad 115 KM i charakterystycznym designem, który wyróżniał się agresywnymi liniami, niską ramą i muskularnym wyglądem, V-Rod miała na celu przyciągnięcie młodszej i bardziej sportowej grupy docelowej.

Modele V-Rod były produkowane w różnych wariantach, w tym m.in. Night Rod, Street Rod i V-Rod Muscle, z drobnymi modyfikacjami w zakresie designu i osiągów, aby sprostać różnym stylom jazdy. Pomimo swojej innowacyjnej technologii i próby połączenia tradycyjnego stylu Harley z nowoczesnym designem streetbike, V-Rod była kontrowersyjna wśród tradycyjnych motocyklistów Harley. Wielu uważało, że są zbyt daleko od tradycyjnej filozofii marki. Brakowało np. typowego nierównego biegu klasycznych Harleys, a niemiecka perfekcja w strojenie silnika była niepożądana przez purystów Harley. Jednocześnie V-Rod próbowała przyciągnąć nowe, zainteresowane sportowymi motocyklami, publiczność, co oznaczało, że musiała rywalizować z bardzo silną, wysoce sportową konkurencją z Japonii i Europy. Tutaj wchodzi w grę nasz motocykl testowy, Street Rod. Została zaprojektowana jako najbardziej sportowa z V-Rodów, z bardziej stromym kątem główki ramy, krótszym rozstawem osi, dziesięcioszprychowymi kołami z odlewu aluminium, przednią 43-mm odwróconą widelcem SHOWA zamiast konwencjonalnego widelca teleskopowego, podwójnymi tarczami hamulcowymi Brembo o średnicy 300 mm, wyższą ramą tylną, podnóżkami i większym prześwitem, a także bardziej płaską kierownicą. Wszystko to razem dawało znacznie bardziej sportową pozycję siedzącą. Być może to są również powody jej niepopularności, ponieważ żaden model nie oddalił się tak bardzo od tradycyjnych wartości Harley i faktycznie sprzedawała się najgorzej ze wszystkich V-Rodów.

Produkcja modeli V-Rod została zakończona w 2017 roku, po 16-letniej karierze, która w wielu aspektach ukształtowała Harley-Davidson. Chociaż V-Rod nigdy nie osiągnęła wyników sprzedaży klasycznych modeli Harley, pozostawiła trwałe wrażenie jako innowacyjny i odważny eksperyment. Pokazała, że Harley-Davidson jest gotowy iść nowymi ścieżkami i dostosowywać się do zmieniających się wymagań rynku. Nawet dziś V-Rod jest uważana przez wielu za jeden z najbardziej wyjątkowych modeli w historii Harley-Davidson.

Harley-Davidson V-Rod Street Rod, którą wypożyczyliśmy od Limbächer, została po raz pierwszy zarejestrowana w 2005 roku, a na początku naszego testu miała już przejechane 17.705 km i należy do pierwszej generacji Street Rods, która ujrzała światło dzienne w 2005 roku. Silnik Revolution V2 o pojemności 1.131 cm³ i kącie rozwarcia cylindrów 60° generuje w Street Rod moc 120 KM przy 8.250 obr./min oraz moment obrotowy 108 Nm przy 7.000 obr./min. To powinno wystarczyć, aby przyspieszyć sportowego cruisera o masie 292 kg (pełny bak) do prędkości 217 km/h i zapewnić nam sporo radości z jazdy na krętych drogach Szwabskiej Jury. O ile jej niepopularność nie będzie się u nas utrzymywać. Ale o tym opowiedzą nam teraz wrażenia z jazdy. Wszystkich technokratów zapraszamy do zapoznania się ze szczegółową specyfikacją techniczną poniżej.

Harley-Davidson V-Rod Street Rod na pierwszy rzut oka sprawia wrażenie klasycznego cruisera, ale już po zajęciu miejsca staje się jasne, że jest wyjątkowa. Z wysokością siedzenia wynoszącą 803 mm nie jest zbyt wysoka, więc nawet osoby z krótszymi nogami powinny dosięgnąć ziemi, ale różnica w stosunku do typowego cruisera szybko staje się odczuwalna. Stopy muszą być uniesione na wysoko położone podnóżki. Gdy tylko wyciągnie się ręce do kierownicy, górna część ciała przyjmuje niespodziewaną, pochyloną do przodu pozycję. W ten sposób siedzi się w raczej sportowej, skierowanej do przodu pozycji, która w ogóle nie odpowiada klasycznemu stylowi cruisera. Niemniej jednak pozycja siedzenia nie jest zbyt ekstremalna. Przy odrobinie napięcia ciała prawie nie odczuwa się nacisku na ręce, a także dłuższe jazdy są dobrze do zniesienia. Ergonomia Street Rod jest celowo sportowa, ale ze względu na stosunkowo niewielkie wymiary pojazdu jak na cruisera, nie ma trudności przy manewrowaniu lub ciasnych manewrach w miejskim obszarze.

Jednakże wyzwaniem w ruchu miejskim, szczególnie w sytuacjach typu stop-and-go, jest bardzo sztywne sprzęgło. Rzadko spotyka się sprzęgło, które wymaga tak dużej siły do obsługi. Już po krótkim czasie można zauważyć, jak męczące staje się całkowite wciśnięcie sprzęgła. Tutaj jednak pojawia się duży plus Harley-Davidson V-Rod Street Rod: doskonale działająca skrzynia biegów. Pozwala ona nie tylko na czyste zmienianie biegów bez użycia sprzęgła, ale także na bezproblemowe redukowanie biegów. Tę możliwość szybko doceniłem podczas mojej jazdy, ponieważ po około dwóch godzinach intensywnego używania sprzęgła moja lewa ręka była już dość zmęczona. Wysportowani atleci i siłacze będą mieli tutaj oczywiście znacznie mniej problemów niż ja, rozmiękły dziennikarz.

Po opuszczeniu gęsto zaludnionych okolic Stuttgartu, czeka nas dłuższy odcinek autostrady, aby dotrzeć do Jury Szwabskiej z jej krętymi drogami. Na autostradzie i szerszych drogach krajowych ujawnia się imponująca płynność pracy silnika Revolution Harley-Davidson V-Rod Street Rod. Wibracje są przyjemne, wystarczająco obecne, aby zapewnić autentyczne doświadczenie V2, ale znacznie mniej wyraźne niż w klasycznych, chłodzonych powietrzem silnikach Harley'a. Ta niezwykła płynność pracy harmonizuje z w dużej mierze komfortowym podwoziem, które jednak zapewnia wystarczającą stabilność, odpowiednią do sportowego charakteru Street Rod. Na nierównych drogach większe poprzeczne rowki i nierówności są już wyraźnie odczuwalne, ale poza tym elementy zawieszenia oferują zrównoważoną równowagę między stabilnością a komfortem. Ergonomia skierowana do przodu okazała się zaletą przy wyższych prędkościach, ponieważ ciśnienie powietrza odciąża górną część ciała i zapewnia niemal sportowe wrażenia z jazdy, podobnie jak w motocyklu sportowym, na którym można oprzeć się na poduszce powietrznej.

Gdy w końcu docieramy do Jury Szwabskiej, V-Rod Street Rod ponownie pokazuje swoje mocne strony. Szczególnie imponująca jest stabilność w połączeniu z wysoką prześwitem, z maksymalnym kątem nachylenia wynoszącym według Harley-Davidson 40°. Pozwala to na jazdę maszyną z prędkością przez ciasne zakręty, co w takim stopniu jest możliwe zaledwie z kilkoma modelami Harley-Davidson. Stosunkowo krótki rozstaw osi wynoszący 1700 mm i wąskie wymiary opon (120/70-19 z przodu i 180/55-18 z tyłu) sprawiają, że Street Rod jest zaskakująco zwrotny i można go z minimalnym nakładem siły na kierownicy i ciałem położyć w zakręty. Maszyna wchodzi w zakręt neutralnie i trzyma linię. Również hamulce, wyposażone w komponenty Brembo, wykonują solidną pracę w sportowym zastosowaniu. Chociaż nie osiągają one szczytowych wartości nowoczesnych hamulców współczesnych motocykli sportowych, są jednak wystarczająco wymiarowane dla tego prawie 300-kilogramowego motocykla. Sportowa ergonomia wspiera jeźdźca w serpentynach, pozwalając mu jeszcze bardziej pochylić się do przodu, co daje dobre wyczucie przedniego koła, mimo dość długiego widelca. Informacje zwrotne z drogi są imponujące i w znacznym stopniu przyczyniają się do tego, że Street Rod nadaje się do szybkiej jazdy.

Niestety, to sportowe doświadczenie jazdy jest zakłócane przez jeden punkt: silnik. A dokładniej: przełożenie. Sam silnik Revolution reaguje czysto na gaz, a dźwięk to prawdziwa przyjemność – głęboko bulgoczący dźwięk V2, który przy odjęciu gazu przyjemnie strzela i bulgocze. Z mocą 120 KM i solidnym momentem obrotowym 108 Nm, silnik wydaje się oferować sportowe osiągi na papierze. Jednak w praktyce okazuje się, że Street Rod z powodu długiego przełożenia wolno nabiera prędkości. Zaledwie pięć biegów sprawia, że przełożenie jest dostosowane do przyjemnej jazdy z wyższą prędkością przelotową, co jednak prowadzi do ospałego przyspieszenia w dolnym zakresie obrotów. Pomimo solidnych danych technicznych, motocykl podczas przyspieszania wydaje się mniej dynamiczny, niż można by oczekiwać po tak sportowo zaprojektowanym modelu. Podwozie, prześwit i ergonomia pozwalają na znacznie więcej sportowości, niż silnik ostatecznie dostarcza – to rozczarowujący aspekt, który nieco umniejsza bardzo udane właściwości jezdne. Poza tym, w roku 2024 naprawdę nie ma wiele do zarzucenia Harley-Davidson V-Rod Street Rod. Małe słabości lub osobliwości, takie jak specyficzny alarm w połączeniu ze starym systemem bezkluczykowym i częściowo niskiej jakości wykonanie niektórych komponentów, ledwo są w stanie zakłócić ogólnie bardzo pozytywne wrażenie z V-Rod Street Rod.

Przed każdym zakupem używanego motocykla należy zapoznać się z jego znanymi chorobami wieku dziecięcego, słabościami i możliwymi usterkami technicznymi. Ku uciesze wszystkich zainteresowanych V-Rod, nie ma tu zbyt wiele do zgłaszania. Technologia zastosowana przez Harley i Porsche jest uważana za bardzo wytrzymałą, co również wynika z surowych procedur testowych inżynierów Porsche. Harley-Davidson i Porsche założyli wspólne przedsiębiorstwo do budowy silników, w którym Porsche otrzymało 49 procent udziałów. Rozwój silnika Revolution charakteryzował się ekstremalnymi wymaganiami testowymi dotyczącymi trwałości. W tak zwanym teście Düsseldorf w sposób reklamowy symulowano niemieckie autostrady, które łączą centrum badawczo-rozwojowe w Weissach/BW ze stolicą kraju Düsseldorf w NRW, w niezliczonych testach, aż maszyna przetrwała 500 godzin jazdy non-stop. Również w forach i testach używanych motocykli niewiele mówi się o usterkach innych części. Z technicznego punktu widzenia można więc spokojnie sięgnąć po V-Rod. Jedynie chromowana peryferia wymaga dużo uwagi, a w przypadku braku dbałości właściciela może po kilku latach wyglądać dość dziko.

To, że Street Rod była najmniej lubianą V-Rod, mówimy nie tylko tak sobie, ale również liczby sprzedaży to potwierdzają. Na przykład w Niemczech sprzedała się tylko 436 razy - przez cały okres swojej kariery! W związku z tym Street Rody są dziś rzadko spotykane na rynku wtórnym. To również utrudnia obliczenie wiarygodnej średniej ceny. Moje badania na rynku 1000PS i innych dużych giełdach jednośladów wykazały, że za Harley-Davidson V-Rod Street Rod w Niemczech trzeba zapłacić od 9.000 do 10.500 €, a w Austrii od 13.000 do prawie 20.000 €. Pomimo ogólnej niepopularności, wokół wyjątkowej Street Rod przez lata zgromadziła się mała grupa fanów, co sprawia, że jej cena utrzymuje się na dość stabilnym poziomie.