Harley-Davidson V-Rod VRSCR Street Rod Gebruiktadvies & Test

Het merendeel van de tests bij 1000PS draait om nieuwe motoren. Niet alleen omdat ze bij ons in de schijnwerpers staan, maar ook omdat gebruikte motoren van populaire modellen moeilijk te verkrijgen zijn. Wie wil zijn geliefde, mogelijk zeldzame schatje toevertrouwen aan de ruwe handen van journalisten? Maar er is een adres waar gebruikte motoren in zo'n aantal vertegenwoordigd zijn dat ook wij een kans krijgen. Cameraman Schaaf en ik reizen naar Filderstadt in het zuiden van Stuttgart. In de directe nabijheid van de luchthaven wacht ons Limbächer, de grootste motorhandelaar van Europa. Alleen hier, op de grootste van vijf locaties in Duitsland, stapelen zich ongeveer 2.000 motoren van alle merken. In totaal worden jaarlijks ongeveer 5.000 motoren aan nieuwe eigenaren overgedragen, waaronder ook zeer zeldzame modellen die je elders lang moet zoeken. De Harley-Davidson V-Rod VRSCR Street Rod is zo'n zeldzaam exemplaar, vooral omdat ze bij haar verschijning op weinig enthousiasme stuitte en zelden een liefdevolle eigenaar kon vinden. Maar waarom is dat zo? En waarom wordt de Street Rod op sommige plaatsen beschouwd als de sportiefste Harley-Davidson? We gaan op onderzoek uit.

In principe is de samenwerking tussen Harley-Davidson en Porsche Engineering rond 2000 al oud nieuws, aangezien deze zijn oorsprong vindt in de tijd van AMF Harley-Davidson (1969-1981). Maar de V-Rod serie is ongetwijfeld het meest prominente product van deze samenwerking. De Harley-Davidson V-Rod-modellen, geïntroduceerd in 2001, markeerden een significante afwijking van de traditionele ontwerp- en motorfilosofie van het bedrijf. Oorspronkelijk ontworpen als onderdeel van de VRSC-reeks (V-Twin Racing Street Custom), werd de V-Rod als eerste Harley aangedreven door een watergekoelde V2, de Revolution motor, die in samenwerking met Porsche werd ontwikkeld. Deze 60-graden V-Twin motor betekende een breuk met de luchtgekoelde 45-graden motoren die Harley-Davidson beroemd hadden gemaakt. Met een vermogen van meer dan 115 pk en een opvallend ontwerp dat zich kenmerkt door agressieve lijnen, een laag frame en een gespierd uiterlijk, was de V-Rod bedoeld om een jonger en sportiever publiek aan te spreken.

De V-Rod-modellen werden in verschillende varianten geproduceerd, waaronder de Night Rod, Street Rod en V-Rod Muscle, elk met lichte aanpassingen in design en prestaties om verschillende rijstijlen te bedienen. Ondanks hun innovatieve techniek en de poging om een brug te slaan tussen traditionele Harley-stijl en modern Streetbike-design, waren de V-Rod-modellen controversieel onder de traditionele Harley-rijders. Velen vonden ze te ver verwijderd van de traditionele filosofie van het merk. Zo ontbrak bijvoorbeeld het typisch onregelmatige motorgeluid van de klassieke Harleys en de Duitse perfectie in de motorafstemming was ongewenst bij Harley-puristen. Tegelijkertijd probeerde de V-Rod een nieuw publiek aan te spreken dat geïnteresseerd was in sportieve motorfietsen, waardoor de V-Rod ook moest concurreren met zeer sterke, uiterst sportieve concurrenten uit Japan en Europa. Hier komt ook onze testmotor in beeld, de Street Rod. Deze werd ontwikkeld als de sportiefste van de V-Rods, met een steilere balhoofdhoek, kortere wielbasis, tien-spaaks wielen van gegoten aluminium, vooraan in plaats van een conventionele vork een 43-mm-upside-down-vork van SHOWA, een 300-mm Brembo-dubbele schijfrem, hogere achterframe, voetsteunen en meer maximale leunhoek, evenals een vlakkere stuur. Dit alles resulteerde in een duidelijk sportievere zitpositie. Dit zijn misschien ook de redenen voor haar impopulariteit, want geen enkel model week zo ver af van de traditionele Harley-waarden en inderdaad verkocht ze het slechtst van alle V-Rods.

De productie van de V-Rod-modellen werd in 2017 stopgezet, na een 16-jarige carrière die Harley-Davidson op vele manieren heeft gevormd. Hoewel de V-Rod nooit de verkoopcijfers van de klassieke Harley-modellen bereikte, liet ze toch een blijvende indruk achter als een innovatief en gedurfd experiment. Ze toonde aan dat Harley-Davidson bereid was nieuwe wegen in te slaan en zich aan te passen aan de veranderende markteisen. Ook vandaag de dag wordt de V-Rod door velen beschouwd als een van de meest uitzonderlijke modellen in de geschiedenis van Harley-Davidson.

De door ons bij Limbächer uitgekozen Harley-Davidson V-Rod Street Rod werd in 2005 voor het eerst geregistreerd, heeft aan het begin van onze test al in totaal 17.705 km gereden en behoort tot de eerste generatie Street Rods die in 2005 het levenslicht zagen. De 1.131 cm³ grote 60°-V2-Revolution-motor levert in de Street Rod 120 pk bij 8.250 tpm en 108 Nm bij 7.000 tpm. Dat zou voldoende moeten zijn om de volledig volgetankte 292 kg wegende sport-cruiser naar 217 km/u te versnellen en zou ook voldoende moeten zijn om ons op de kronkelende wegen van de Schwäbische Alb flink rijplezier te bieden. Mits haar onpopularity zich bij ons niet voortzet. Maar dat vertellen ons nu de rij-indrukken. Alle technocraten vinden het gedetailleerde technische gegevensblad hieronder.

De Harley-Davidson V-Rod Street Rod maakt op het eerste gezicht de indruk van een klassieke cruiser, maar zodra je erop gaat zitten, wordt duidelijk dat ze uniek is. Met een zithoogte van 803 mm is ze weliswaar niet te hoog, zodat je zelfs met kortere benen de grond moet kunnen bereiken, maar het verschil met een typische cruiser wordt snel merkbaar. De voeten moeten op de hoog geplaatste voetsteunen worden gehesen. Zodra je je armen naar het stuur uitstrekt, neemt het bovenlichaam een onverwachte, naar voren hellende positie in. Hierdoor zit je in een eerder sportieve, voorwaarts gerichte houding, die helemaal niet overeenkomt met de klassieke cruiser-stijl. Toch is de zithouding niet te extreem. Met wat spanning in het lichaam rust er nauwelijks druk op de handen en zijn ook langere ritten goed te doen. De ergonomie van de Street Rod is bewust sportief, maar door de voor cruiser-begrippen relatief overzichtelijke voertuigafmetingen heb je geen zware klus bij het manoeuvreren of bij krappe manoeuvres in stedelijk gebied.

Een uitdaging in het stadsverkeer, vooral bij stop-and-go-situaties, is echter de zeer strakke koppeling. Zelden ben ik een koppeling tegengekomen die zo moeilijk te bedienen is en zoveel handkracht vereist. Al na korte tijd merk je hoe vermoeiend het wordt om de koppeling volledig in te trekken. Hier komt echter een groot pluspunt van de V-Rod Street Rod naar voren: de uitstekend werkende versnellingsbak. Deze maakt niet alleen schoon opschakelen zonder koppeling mogelijk, ook terugschakelen gaat probleemloos. Deze mogelijkheid heb ik tijdens mijn rit snel leren waarderen, aangezien na ongeveer twee uur met veel koppelinggebruik mijn linkerhand behoorlijk vermoeid was. Doorgetrainde atleten en krachtpatsers zullen hier natuurlijk veel minder problemen mee hebben dan ik, een verwende journalist.

Nadat we de dichtbevolkte omgeving van Stuttgart achter ons hebben gelaten, staat ons een langere snelweg-etappe te wachten om de Schwäbische Alb met zijn bochtige wegen te bereiken. Op de snelweg en de bredere rijkswegen onthult de indrukwekkende soepelheid van de Revolution-motor van de Harley-Davidson V-Rod Street Rod zich. De trillingen zijn aangenaam, voldoende aanwezig om een authentieke V2-ervaring te bieden, maar aanzienlijk minder uitgesproken dan bij de klassieke luchtgekoelde Harley-motoren. Deze ongebruikelijke soepelheid harmonieert met het grotendeels comfortabele chassis, dat toch genoeg stabiliteit biedt passend bij de sportieve inslag van de Street Rod. Op oneffen wegen zijn grotere dwarsrichels en oneffenheden wel duidelijk voelbaar, maar afgezien daarvan bieden de veringselementen een uitgebalanceerde balans tussen stabiliteit en comfort. De naar voren gerichte ergonomie bleek bij hogere snelheden een voordeel te zijn, omdat de luchtweerstand de bovenlichaam ontlast en een bijna sportief rijgevoel geeft, vergelijkbaar met een sportmotor, waarbij je op het luchtkussen kunt leunen.

Toen we uiteindelijk de Schwäbische Alb bereiken, toont de V-Rod Street Rod opnieuw haar sterke punten. Vooral indrukwekkend is de stabiliteit in combinatie met de hoge maximale leunhoek van 40° volgens Harley. Dit maakt het mogelijk om de machine met een snelheid door krappe bochten te jagen, wat anders nauwelijks mogelijk is met een Harley-Davidson. De relatief korte wielbasis van 1700 mm en smalle bandenmaten (120/70-19 voor en 180/55-18 achter) maken de Street Rod bovendien verrassend wendbaar, en ze laat zich met minimale input via het stuur en het lichaam in de bochten leggen. De machine gaat mooi neutraal in leunhoek en houdt dan netjes de lijn. Ook de remmen, uitgerust met Brembo-componenten, leveren solide werk bij sportief gebruik. Hoewel ze niet de topprestaties van moderne remmen van huidige sportmotoren bereiken, zijn ze voldoende gedimensioneerd voor de toch bijna 300 kilogram zware motor. De sportieve ergonomie ondersteunt de bestuurder in de twisties daarbij om nog verder naar voren te leunen, wat een goed gevoel voor het voorwiel geeft, ondanks de vrij lange vork. De feedback van de weg is indrukwekkend en draagt er aanzienlijk aan bij dat de Street Rod geschikt is voor pittig rijden.

Helaas wordt deze sportieve rijervaring door één punt vertroebeld: de motor. Of preciezer: de overbrenging. De Revolution-motor zelf reageert goed op het gas en het geluid is een waar genot – een diep knallende V2-klank, die bij het gas loslaten zelfs nog aangenaam knalt en knalt. Met 120 pk en een krachtig koppel van 108 Nm lijkt de motor op papier ook sportieve prestaties te leveren. In de praktijk valt echter op dat de Street Rod door zijn lange overbrenging slechts langzaam op gang komt. Met slechts vijf versnellingen is de overbrenging zo ontworpen dat hogere cruisingssnelheden aangenaam blijven, wat echter in het lage toerentalbereik leidt tot trage acceleratie. Ondanks de solide prestatiegegevens voelt de motor bij het accelereren minder levendig aan dan je zou verwachten van een zo sportief ontworpen model. Het rijwielgedeelte, de maximale leunhoek en de ergonomie laten veel meer sportiviteit toe dan de motor uiteindelijk kan leveren – een teleurstellend aspect dat de anders zeer geslaagde rijeigenschappen enigszins vermindert. Afgezien daarvan is er in het jaar 2024 echt niet veel aan te merken op de Harley-Davidson V-Rod Street Rod. Kleine zwakheden of eigenaardigheden, zoals het eigenzinnige alarmsysteem in combinatie met het oude keyless-systeem en de soms inferieure afwerking van sommige componenten, slagen er nauwelijks in om de anders zeer positieve algemene indruk van de V-Rod Street Rod te vertroebelen.

Voor elke aankoop van een tweedehands motorfiets moet men zich verdiepen in de bekende kinderziektes, zwakke punten en mogelijke technische gebreken. Tot vreugde van alle V-Rod geïnteresseerden is hier niet veel over te melden. De door Harley en Porsche ingebouwde technologie staat bekend als zeer robuust, wat ook te danken is aan de strenge testprocedures van de Porsche ingenieurs. Harley-Davidson en Porsche richtten voor de motorenbouw een gezamenlijk bedrijf op, waarbij Porsche 49 procent van de aandelen kreeg. De ontwikkeling van de Revolution-motor werd gekenmerkt door extreme testvereisten met betrekking tot duurzaamheid. In de zogenaamde Düsseldorf-test werden op spectaculaire wijze de Duitse snelwegen, die het onderzoeks- en ontwikkelingscentrum in Weissach/BW met de hoofdstad Düsseldorf in NRW verbinden, in talloze testritten gesimuleerd totdat een machine een rit van 500 uur non-stop doorstond. Ook in forums en gebruikstests wordt nauwelijks iets gemeld over gebreken bij andere onderdelen. Vanuit technisch oogpunt kan men dus gerust voor de V-Rod kiezen. Alleen de chroomrijke periferie vraagt om veel aandacht, of kan bij afwezigheid van trotse verzorgende eigenaar na enkele jaren er behoorlijk wild uitzien.

Dat de Street Rod de minst populaire V-Rod was, zeggen we niet zomaar, maar ook de verkoopcijfers spreken voor zich. Zo werd ze in Duitsland bijvoorbeeld slechts 436 keer verkocht - gedurende haar hele levensduur! Dienovereenkomstig zijn Street Rods vandaag de dag ook zeldzaam op de tweedehandsmarkt. Dit maakt het ook moeilijk om een betekenisvolle gemiddelde prijs te berekenen. Mijn onderzoek op de 1000PS Marktplaats en andere grote tweewielermarktplaatsen wees uit dat je voor een Harley-Davidson V-Rod Street Rod in Duitsland tussen de 9.000 en 10.500 € moet neerleggen, in Oostenrijk tussen de 13.000 en bijna 20.000 €. Ondanks haar algemene impopulariteit heeft zich door de jaren heen een kleine schare fans gevormd rond de uitzonderlijke Street Rod, waardoor ze haar prijs redelijk stabiel houdt.