Eerste duurtest voor onze BMW R1300 GS

Het resultaat is een review die het midden houdt tussen een testverslag en een reisverslag. Een pure test zou ook een bespreking van alle technische kenmerken en prestatiegegevens vereisen, wat Nasty Nils al genoeg heeft gedaan in zijn verslagen. Een reis onder normale omstandigheden of met voldoende tijd zou dan weer (veel) minder snelwegkilometers en meer hoogtepunten en routetips bevatten. We starten dus eerst met de BMW Enduro en vertrekken op zaterdag bij het krieken van de dag vanuit Barcelona, wat voor Spaanse begrippen betekent kort na het ontbijt met koffie, dat in het hotel pas vanaf 8 uur verkrijgbaar was en dat ik niet wilde missen.

De boxermotor klinkt nog steeds zoals een boxermotor hoort te klinken. Heel goed, één of twee liefhebbers hadden me hier een beetje onzeker over gemaakt. Ik ga dus meteen de snelweg op richting Girona en rijd een paar kilometer. Het windscherm gaat omhoog naar de hoogste stand, elektrisch natuurlijk, mits je het juiste vakje in de uitrusting hebt aangevinkt. De collega's van 1000PS hebben deze functie toegewezen aan de pijltjestoetsen omhoog/omlaag zodat ik niet in het menu hoefde te zoeken - hartelijk dank daarvoor. De windbescherming is uitstekend, zelfs bij snelwegsnelheden voel ik met mijn 1.75m geen storende turbulentie op mijn helm, de kniehoek en het zitcomfort zijn ook typisch voor de GS: je voelt je meteen comfortabel in het zadel als je opstapt.

Snelweg? Als het moet. Dan is cruise control zeker op zijn plaats. De nieuwe BMW Enduro biedt voor het eerst ook adaptieve cruise control, d.w.z. met radarondersteuning voor en achter. Een heerlijke comfortfunctie die je op lange ritten zult waarderen, want de cruise control verlaagt automatisch de snelheid wanneer er een langzamere auto voor je rijdt en accelereert vervolgens tot de vooraf ingestelde snelheid zodra je van rijstrook verandert of een vrije weg voor je hebt. Alles verloopt zo soepel en harmonieus mogelijk. Hij wordt afgesteld met een kleine hendel op het linker stuur, omhoog en omlaag in stappen van een kilometer of - bij langer drukken - in stappen van tien km/u. Het werkt soepel, net als de dodehoekassistent, die met een klein lichtsignaal in de achteruitkijkspiegels duidelijk zichtbaar, maar niet echt storend, aangeeft wanneer een voertuig links of rechts achter je in dezelfde richting rijdt. Een absolute veiligheidsvoorziening, ook al zal ik er niet aan wennen om over mijn schouder te kijken voordat ik inhaal of van rijstrook wissel. Op dit punt moet echter ook worden vermeld dat de cruisecontrol tijdens de driedaagse reis in totaal vijf keer onaangekondigd is uitgeschakeld. Hoewel dit ook op het display werd aangegeven met "Cruise control gedeactiveerd", blijft het vervelend. Ook omdat het niet mogelijk was om een sluitend scenario te achterhalen wanneer dit het geval was. In eerste instantie dacht ik dat de radar misschien werd verstoord door vrachtwagens links en rechts omdat er telkens eentje vlak naast me reed, maar later gebeurde het ook zonder andere weggebruikers in de directe omgeving.

Voorbij Girona is het tijd om de snelweg weer te verlaten. Bij Roses sla ik af naar het pittoreske kustplaatsje Cadaques, waar Salvador Dali ooit woonde, en vervolgens naar Cap de Creus, het meest oostelijke puntje van het vasteland van Spanje. De route wordt bochtig, de BMW Enduro is extreem wendbaar en speels in het bochtenwerk, en het rijke koppel van 149 Newtonmeter geeft te allen tijde een gevoel van soevereiniteit, ongeacht of je eigenlijk een versnelling te hoog zit of dat je de 145 pk gebruikt om tussen de bochten door te sprinten. Op de een of andere manier voelt hij sportiever aan dan de R1250 GS, hoewel het die laatste ook zeker niet aan sportiviteit ontbreekt. Daarnaast is er een quickshifter die de versnellingen laat in- en uitglijden, duidelijk verbeterd is ten opzichte van zijn voorganger en nu op gelijke hoogte staat met de topconcurrentie van Ducati, KTM of Triumph. Ik heb het laatste stuk naar de Cap, dat ook het startpunt is voor de ACT Pyreneeën, bijna voor mezelf en de BMW Enduro, en als ik de vuurtoren bereik, kijk ik eens goed naar de nieuwe ster aan de touring endurohemel. De opvallende koplamp van de BMW Enduro kan de meningen doen polariseren, maar ik vind hem persoonlijk mooier dan de ongelijke verlichting van zijn voorganger, terwijl de grote radarsensor geen enkele motorfiets mooier maakt. Over het zijaanzicht valt te twisten, het buizenframe van de 1250 had absoluut meer herkenningswaarde dan de nieuwe versie met het plaatstalen hoofdframe en het aangeschroefde achterframe van gegoten aluminium, dat iets meer weg heeft van een reisendurostandaard, maar aan de andere kant naar verluidt ook heeft bijgedragen aan de gewichtsbesparing.

Na voldoende tijd daar te hebben doorgebracht en een paar gedenkwaardige uitzichten langs de kustweg te hebben gezien, stapte ik weer op de snelweg en reed verder naar Frankrijk. Ik wilde minstens zo ver komen als Avignon met zijn prachtige pauselijke paleis en daarna nog een paar kilometer doorrijden naar Carpentras, waar ik een overnachtingsplaats vond en 's avonds van de goede Franse keuken kon genieten. Deze keer sloeg ik het ontbijt over omdat ik niet tot 8 uur wilde wachten en ging vroeg op weg naar de Gorges de la Nesque, een kloof die net zo bezienswaardig als fietswaardig is. De weg daar was van wisselende kwaliteit en ik miste geen enkel kort stuk grind, de semi-actieve vering van de BMW Enduro streek alle oneffenheden gevoelig glad - qua precisie zitten we hier op het hoogste niveau. De nieuwe Telelever werkt ook nauwkeurig en ondersteunt waarschijnlijk hogere bochtsnelheden, hoewel ik persoonlijk een deel van de feedback mis die omgekeerde vorken me geven. In ieder geval heb ik genoten van de routes, de besneeuwde hogere bergen om me heen vermeden en mijn innerlijke batterijen opgeladen in leuke bochtenorgieën voor de rest van de tour, die vanaf dat moment meer in het teken stond van kilometers maken.

Aangezien ik al ten noorden van Avignon was, zette ik mijn reis voort richting Zwitserland. Daar wordt de comfortfunctie van de adaptieve cruisecontrol al snel een veiligheidsfunctie: het helpt snelheidsovertredingen te voorkomen, die het budget van een Oostenrijkse journalist daar snel zouden kunnen belasten. Dit had ook een positief effect op het brandstofverbruik: in Zwitserland verbruikte de BMW Enduro slechts 4,9 liter per 100 kilometer, op andere delen van de reis was dit maximaal 6,7 - een gemiddelde van 5,8. In combinatie met de tank, die ten opzichte van zijn voorganger met één liter is gekrompen tot 19 liter, resulteert dit voor mijn rijstijl in een actieradius van niet meer dan 330 kilometer per tank brandstof. Na de tweede volle dag in het zadel zou ik het zadel van de BMW Enduro een voldoende geven - comfortabel op zich en met een goede ergonomie, maar na meer dan zeven of acht uur in het zadel begint mijn achterwerk te klagen, wat niet het geval is bij elke motor. Ik vond onderdak vlak langs de snelweg bij Bern, en de volgende ochtend werd ik wakker van regen. Zware regen. In het begin duurde het even voordat ik de handvat- en stoelverwarming diep in het menu had geactiveerd. Helaas kun je maar één functie toewijzen aan de omhoog/omlaag-schakelaar, maar met dit weer bleef de voorruit toch in de hoogste stand staan en daarom was die nu vrij voor de verwarming. Er zijn drie standen beschikbaar. De hoogste stand op het zadel is alleen aan te raden voor een korte warming-up, anders verbrand je letterlijk je kont. De handvatverwarming daarentegen kon gemakkelijk niveau drie aan als het regende en zeven graden was, althans in delen.

Toen ik kort na Bregenz zonder navigatiesysteem reisde, had dat niets te maken met de BMW, maar met het feit dat mijn Garmin Montana 700i, die ik graag op het stuur van testmotoren monteer, na vier of vijf uur leeg was en ik de powerbank die ik in mijn borstzak had opgeborgen, niet in de stromende regen wilde aansluiten, zoals ik meestal doe. Geen probleem als je het gebied kent - dus ik reed gewoon door richting München, toen naar Salzburg en naar huis... Om wat voor reden dan ook slaagde ik erin om in München af te slaan op de snelweg richting Garmisch Partenkirchen en merkte dit pas in de regen vlak voordat ik de populaire wintersportplaats bereikte. Dit resulteerde in een omleiding van ruim 100 kilometer en gaf me een stuk Duitse Alpenweg via Bad Tölz in de richting van Salzburg. Een genot bij beter weer, maar in ieder geval een goede gelegenheid om de nieuwe Michelin Anakee Road goed te testen op zijn regenprestaties. De wind- en weerbescherming op de GS kon bijna niet beter. Daarom kwam ik maandagavond heel ontspannen thuis na een totaal van 1.238 kilometer, ondanks dat ik een goede 800 van de 1.100 kilometer op de laatste dag in de regen had gereden.