Kawasaki Z1000 2014 – Pasja i Potęga

Są motocykle, które od razu wydają się być oczywistymi zwycięzcami. Doskonałe osiągi, najnowocześniejsza technologia, szybkie czasy okrążeń – to cechy, które sprawiają, że wiele modeli zdobywa serca fanów. A potem są motocykle takie jak Kawasaki Z1000. Maszyna, która nie wybija się na pierwszy plan dzięki zaawansowanym technologiom czy rekordowym czasom na torze, lecz dzięki autentycznej, surowej prezencji, która robi wrażenie nawet po dziesięciu latach.

W 2014 roku Z1000 musiała się zmierzyć z brutalną konkurencją. KTM wywołało sensację nowo opracowaną 1290 Super Duke R, BMW wprowadziło na rynek precyzyjną S1000R, która dla wielu stała się punktem odniesienia w segmencie naked bike. Pośrodku tego wszystkiego była Kawasaki Z1000. Bez cudu lekkiej konstrukcji, bez kontroli trakcji, bez przesadnej elektroniki – zamiast tego potężny czterocylindrowiec, design niczym z anime i styl, który balansował między „agresywnym” a „badass”. Z1000 nie była najszybszym, najnowocześniejszym ani najmocniejszym naked bike swoich czasów. Ale była może najbardziej szczera.

Kiedy zobaczyliśmy Z1000 na targach w Mediolanie, stała jakby w cieniu Hyper-Nakedów z Europy. Super Duke R z potężnym V2, S1000R z dynamiką jazdy dopracowaną do perfekcji – przy tych maszynach Z1000 wyglądała niemal jak outsider. A jednak miała w sobie magnetyzm, który rozumie się dopiero po przekręceniu kluczyka i pokonaniu pierwszych metrów.

Ówczesne wrażenia z jazdy według 1000PS były klarowne: „Mogłem wybrać Super Duke R, Daytona też była gotowa, podobnie jak Fireblade – ale chciałem po prostu jeździć.” Tym zdaniem idealnie oddano istotę Z1000. To nie był motocykl do statystyk, lecz taki, który się czuje. Jej czterocylindrowiec o pojemności 1043 cm³ nie był brutalnym silnikiem wyczynowym, lecz jednostką pracującą z niezachwianą pewnością. Rozwój mocy był liniowy, ale nie nudny. Wyczuwalna masa zamachowa nadawała silnikowi mechaniczną obecność, której wielu nowoczesnym jednostkom już brakuje.

Na drodze Z1000 była nie do pomylenia z innymi. Nigdy nie sprawiała wrażenia nerwowej ani sztucznie sportowej. Kto używał manetki z wyczuciem, był nagradzany łagodnym, lecz zdecydowanym rozwijaniem mocy. Kto szarpnął za kabel, doświadczał dzikiej siły, która dzięki braku elektronicznych ingerencji pozostawała całkowicie niezmącona.

Pozycja za kierownicą nie była najwygodniejsza, ale pasowała do charakteru motocykla. Szeroka kierownica, kompaktowy tył, agresywny przód – Z1000 dawała poczucie surowej mechaniki, które w czasach, gdy elektronika coraz bardziej oddziela kierowcę od maszyny, wydaje się niemal nostalgiczne. Ale nie była reliktem, lecz świadomym wyborem jazdy w najczystszej formie.

Dziesięć lat później Z1000 wciąż jest obecna na rynku wtórnym i posiada wierne grono fanów. W motocyklowych forach i grupach społecznościowych często spotyka się relacje kierowców, którzy kochają ten motocykl nawet po przejechaniu 50 000 kilometrów. Wielu chwali wytrzymałość silnika. Zużycie oleju? Praktycznie bez znaczenia. Problemy z elektroniką? Rzadkie. Kawasaki stworzyło w Z1000 jednostkę, która stawia na trwałość i charakter, a nie na sensacyjne osiągi.

Jednak nie wszystko jest idealne. Brak osłony przed wiatrem, który w 2014 roku był akceptowany jako część doświadczenia z naked bike, dziś przez niektórych właścicieli jest postrzegany jako prawdziwy minus. Czasy się zmieniły, a wiele nowoczesnych naked bike'ów oferuje małe szyby lub bardziej zaawansowaną aerodynamikę, co uprzyjemnia jazdę na autostradzie. Z1000 zmusza natomiast kierowcę do kompensowania każdej prędkości powyżej 140 km/h własnym ciałem.

Kolejną kwestią jest zawieszenie. Choć podstawowa konfiguracja jest solidna, w dłuższym okresie pojawiają się doniesienia o raczej sztywnym zawieszeniu, które nie każdemu kierowcy odpowiada. Niektórzy właściciele wymieniają amortyzatory na lepsze komponenty, aby dostosować charakterystykę jazdy do swoich potrzeb.

Interesująca jest również dyskusja na temat designu. Podczas gdy Z1000 kiedyś polaryzowała – jedni uważali ją za oszałamiającą, inni za zbyt ekstrawagancką – dziś jej wygląd wydaje się być uznawany za osobistą ikonę stylu. Obecnie, gdy wiele motocykli wydaje się być czystych i minimalistycznych, Z1000 z swoją kanciastą, futurystyczną przednią częścią prezentuje unikalną estetykę, która wyróżnia ją spośród innych naked bike'ów.

Kawasaki Z1000 z danego rocznika to nie motocykl dla technicznych fanatyków, którzy pragną najnowszych nowinek. Nie ma kontroli trakcji, półaktywnego zawieszenia ani quickshiftera. Ale ma prawdziwą duszę. To maszyna dla kierowców, którzy chcą czuć motocykl, cenią charakter potężnego czterocylindrowca i nie chcą się ukrywać za systemami wspomagającymi.

Na rynku wtórnym wciąż można znaleźć wiele dobrze zachowanych modeli, a ceny są stabilne. Kto kupuje Z1000, zyskuje motocykl, który się sprawdził – ale także taki, który wymaga pewnych umiejętności jazdy. Nie zawsze jest wygodna, nie zawsze rozsądna. Ale gdy ruszasz nią na drogę, wiesz, że siedzisz na prawdziwej maszynie, która nie idzie na kompromisy. Przy zakupie można się irytować wysokim poziomem cenowym na rynku. Jeśli jednak zdecydujesz się ją kiedyś sprzedać, to właśnie to wysokie poziom cenowy cię ucieszy. Niesamowite, jakie sumy są żądane za 10-letnie motocykle. Oto przegląd na Giełdzie używanych.

Dla nostalgików szukających purystycznego naked bike, Z1000 jest jedną z ostatnich w swoim rodzaju. Dla nowoczesnych kierowców oczekujących maksymalnego komfortu i elektronicznych pomocników może być jednak zbyt surowa. Ale właśnie to stanowi jej urok. Jest deklaracją na dwóch kołach, przypomnieniem czasów, gdy motocykl był jeszcze bezpośredni i nieskrępowany.

A gdy przekręcasz kluczyk, uruchamiasz silnik i czujesz głębokie mruczenie czterocylindrowca, staje się jasne: niektóre rzeczy nie starzeją się – po prostu dojrzewają.