Aprilia Dorsoduro 750 in Retrotest: Tijdloze Italiaanse Karaktermotor

Het was een zonnige dag in april 2008 toen ik op de luchthaven van Rome landde. De verwachtingen waren zoals altijd bij Italiaanse persintroducties: je hoopt op het beste, maar houdt rekening met het ergste. Maar deze keer zou het anders lopen. De Dorsoduro 750 stond al op me te wachten – een motor die de grens tussen Supermoto- en Naked Bike-rijstijlen opnieuw zou definiëren.

Ik herinner me nog steeds het moment dat ik de zwarte testmachine zag. Naast deze stond er een versie met gouden velgen en een rood design, die me onmiddellijk betoverde – totdat de eventmanager me naar de standaardversie leidde. Maar zelfs zonder extra's straalde de Dorsoduro een unieke aanwezigheid uit. Het hoogwaardig afgewerkte frame, de opvallende achterbrug en de doordachte lijnen verraadden meteen: dit is geen gewone motor.

De 750cc V2-motor kende ik al van de Shiver, maar in de Dorsoduro kwam hij duidelijk verfijnder over. De elektronische gasklepregeling (ride-by-wire) met drie verschillende mappings – Sport, Touring en Rain – was destijds een echte technologische sprong. Met 92 pk en 82 Nm zat de prestatie precies in de zoete spot tussen alledaags gebruik en rijplezier. Wat me destijds vooral indrukwekkend vond: je kon moeiteloos een hele bergpas in dezelfde versnelling rijden, zo flexibel was de motor.

15 jaar later blijkt: De aanvankelijke scepsis tegenover de elektronische gasklepcontrole was ongegrond. In de forums melden eigenaren de verrassende betrouwbaarheid van het systeem. Toch zijn er door de jaren heen enkele typische zwakheden aan het licht gekomen. De waterpomp neigt na ongeveer 40.000 kilometer te lekken, en de secundaire ketting moet vaker worden bijgesteld dan bij vergelijkbare modellen.

De community heeft de motor een verrassend goed rapport gegeven. De aanvankelijke bedenkingen over de elektronica bleken ongegrond – integendeel. Het mapping is gedurende de productieperiode door updates zelfs nog verbeterd. Onderhoudsintervallen van 10.000 kilometer zijn praktisch, hoewel de klepspelingcontrole elke 20.000 kilometer bij de V2 wat uitgebreider is. Een veelgenoemde kritiek is de kleine 12-liter tank, die tijdens toertochten regelmatige tankstops vereist.

De prijsontwikkeling van de Dorsoduro 750 laat een interessante trend zien. Na het aanvankelijke waardeverlies heeft de markt zich gestabiliseerd tussen 3.500 en 5.500 euro, afhankelijk van de staat en het aantal gereden kilometers. Goed onderhouden exemplaren van de eerste serie zijn inmiddels zelfs in waarde gestegen – een trend die vaker voorkomt bij karaktervolle Italiaanse motoren.

Wat destijds begon als een gedurfde stap in een nieuw segment, heeft zich bewezen als een vooruitziende ontwikkeling. De Dorsoduro 750 was in veel opzichten zijn tijd ver vooruit. De elektronische motorsturing, die tegenwoordig standaard is, werkte toen al verbazingwekkend goed. De balans tussen alledaags gebruik en sportieve inzet kan de Dorsoduro zelfs na 15 jaar nog overtuigend aan.

Voor wie is de Dorsoduro 750 vandaag de dag de juiste keuze? Wie een karaktervolle motor met moderne technologie zoekt en niet het mainstream pad wil volgen, vindt hier een boeiende kandidaat. Het beheersbare vermogen, de vriendelijke karakteristiek en het uitgebalanceerde rijwielgedeelte maken de Dorsoduro ook interessant voor herintreders. Voorwaarde is echter de bereidheid om zich aan Italiaans temperament te hechten – en regelmatige tankstops in te plannen.

Terugblikkend moet ik glimlachen: De aanvankelijke scepsis op de luchthaven van Rome was volledig ongegrond. De Dorsoduro 750 heeft zich als verrassend tijdloos bewezen – zowel in haar vormgeving als in haar technische concept. Een echte karaktermotor in de beste zin, die de snel veranderende motorwereld met een boeiend facet heeft verrijkt.