Aprilia Dorsoduro 750 in de Retrotest: Tijdloze Karakter-Italiaan

Het was een zonnige dag in april 2008 toen ik op de luchthaven van Rome landde. Zoals altijd bij Italiaanse perspresentaties waren de verwachtingen gemengd: je hoopt op het beste, maar rekent op het ergste. Dit keer zou het echter anders lopen. De Dorsoduro 750 stond al op me te wachten – een motor die de grens tussen Supermoto en Naked Bike opnieuw zou definiëren.

Zelfs vandaag herinner ik me nog het moment dat ik de zwarte testmachine zag. Naast die stond een versie met gouden velgen en een rood design die me meteen betoverde – tot de eventmanager me naar de standaardversie begeleidde. Maar zelfs zonder accessoires straalde de Dorsoduro een bijzondere aanwezigheid uit. Het hoogwaardig afgewerkte frame, de markante swingarm en de doordachte lijnvoering maakten meteen duidelijk: dit is geen gewone motorfiets.

De 750cc V2-motor kende ik al van de Shiver, maar in de Dorsoduro kwam hij veel geavanceerder over. De elektronische gasklepbediening (ride-by-wire) met drie verschillende mappings – Sport, Touring en Rain – was destijds een echte technologische sprong. Met 92 pk en 82 Nm zat de kracht precies in die ideale balans tussen dagelijkse bruikbaarheid en rijplezier. Wat me destijds bijzonder indrukte: je kon moeiteloos een hele bergpas in dezelfde versnelling rijden, zo elastisch was de motor.

Vijftien jaar later blijkt: de aanvankelijke scepsis over de elektronische gasklepbediening was ongegrond. In de forums melden eigenaren de opmerkelijke betrouwbaarheid van het systeem. Echter, in de loop der jaren kwamen er enkele typische zwakke punten aan het licht. De waterpomp begint na ongeveer 40.000 kilometer vaak te lekken en de secundaire ketting moet vaker worden bijgesteld dan bij vergelijkbare modellen.

De community heeft de motor verrassend goede feedback gegeven. De aanvankelijke zorgen over de elektronica bleken ongegrond – integendeel. De mappings werden gedurende de productieperiode zelfs door updates verbeterd. Onderhoudsintervallen van 10.000 kilometer zijn praktisch, hoewel de klepspelingcontrole bij de V2 elke 20.000 kilometer wat intensiever is. Een veelgehoorde kritiek is de kleine 12-liter tank, die tijdens toertochten regelmatige tankstops vereist.

De prijsontwikkeling van de Dorsoduro 750 laat een interessante trend zien. Na het aanvankelijke waardeverlies heeft de markt zich gestabiliseerd tussen de 3.500 en 5.500 euro, afhankelijk van staat en kilometerstand. Goed onderhouden exemplaren van de eerste serie zijn intussen zelfs iets in waarde gestegen – een trend die vaker wordt gezien bij karaktervolle Italiaanse motoren.

Wat destijds als een gedurfde stap in een nieuw segment begon, heeft zich ontwikkeld tot een vooruitziende visie. De Dorsoduro 750 liep in veel opzichten voor op haar tijd. De elektronische motorsturing, die vandaag de dag standaard is, werkte toen al verbazingwekkend goed. De balans tussen dagelijkse bruikbaarheid en sportief gebruik wordt ook na 15 jaar nog overtuigend door de Dorsoduro verzorgd.

Voor wie is de Dorsoduro 750 vandaag de dag de juiste keuze? Wie zoekt naar een karaktervolle motorfiets met moderne technologie en daarbij niet het mainstream pad wil volgen, vindt hier een spannende kandidaat. Het beheerste vermogen, de vriendelijke karakteristiek en het uitgebalanceerde rijwielgedeelte maken de Dorsoduro ook interessant voor herintreders. Voorwaarde is wel de bereidheid om je te laten inpakken door Italiaans temperament – en regelmatige tankstops te plannen.

Terugkijkend moet ik glimlachen: de aanvankelijke scepsis op de luchthaven van Rome was volkomen ongegrond. De Dorsoduro 750 heeft zich als verbluffend tijdloos bewezen – zowel qua vormgeving als qua technisch concept. Een echte karakterklasse-acteur in de beste zin, die de vluchtige motorwereld met een fascinerend facet verrijkt heeft.