Kawasaki Z1000 2014 Fascinatie

Er zijn motoren die meteen als duidelijke winnaars opvallen. Perfecte specificaties, de nieuwste technologie, snelle rondetijden – dat zijn de punten die veel modellen in de harten van de fans schieten. En dan zijn er motoren zoals de Kawasaki Z1000. Een bike dat zich niet door hightech snufjes of baanbrekende rondetijden naar voren schuift, maar met een ongefilterde, rauwe aanwezigheid die zelfs tien jaar later nog indruk maakt.

In 2014 bevond de Z1000 zich in een meedogenloos competitieve omgeving. KTM veroorzaakte opschudding met de nieuw ontwikkelde 1290 Super Duke R, BMW bracht met de S1000R een precisieapparaat op de markt dat voor velen de maatstaf was in het naked-segment. En daartussen, Kawasaki met de Z1000. Geen lichtgewicht wonder, geen tractiecontrole, geen elektronica-overload – maar eerder een krachtige viercilinder, een design als uit een anime-film en een uitstraling die ergens tussen "agressief" en "badass" lag. De Z1000 was niet de snelste, niet de technologisch meest geavanceerde en ook niet de krachtigste naked bike van zijn tijd. Maar misschien wel de eerlijkste.

Toen we de Z1000 destijds op de beurs in Milaan zagen, stond ze enigszins in de schaduw van de Hyper-Nakeds uit Europa. De Super Duke R met zijn brute V2, de S1000R met zijn op perfectie afgestemde rijgedrag – vergeleken met deze machines leek de Z1000 bijna een buitenbeentje. Toch had ze een aantrekkingskracht die je pas begreep wanneer je de sleutel omdraaide en de eerste meters op haar reed.

De rij-indrukken van 1000PS uit die tijd waren duidelijk: "Ik had ook voor de Super Duke R kunnen kiezen, er stond ook een Daytona klaar en een Fireblade evenzo – maar ik wilde gewoon motorrijden." Met deze zin werd de essentie van de Z1000 perfect verwoord. Ze was geen motor voor statistieken, maar eentje die je voelde. Haar 1043cc vier-in-lijn was geen brute high-performance motor, maar een aggregaat dat met onwankelbare zelfverzekerdheid werkte. De vermogensafgifte was lineair, maar niet saai. De vliegwielmassa was merkbaar en gaf de motor een mechanische aanwezigheid die veel moderne aggregaten inmiddels missen.

Op de weg toonde de Z1000 zich als een onvergetelijke machine. Ze leek nooit hectisch of geforceerd sportief. Wie de gashendel met bedachtzaamheid bediende, werd beloond met een soepele maar vastberaden vermogensafgifte. Wie haar vol opendraaide, ervoer een ongetemde kracht die door het ontbreken van elektronische interventies volledig ongefilterd bleef.

De zitpositie was niet de meest comfortabele, maar paste bij het karakter van de motor. Het brede stuur, de compacte achterkant, de agressieve voorkant – de Z1000 gaf een gevoel van rauwe mechaniek die in een tijdperk waarin steeds meer elektronica tussen rijder en machine treedt, bijna nostalgisch overkomt. Maar het was geen relikwie, eerder een bewuste keuze voor motorrijden in zijn puurste vorm.

Tien jaar later is de Z1000 nog steeds te vinden op de tweedehandsmarkt en ze heeft een trouwe schare fans die haar trouw blijven. In motorfora en community-groepen lees je regelmatig verhalen van rijders die na meer dan 50.000 kilometer nog steeds van deze motor houden. Velen prijzen de robuustheid van de motor. Olieverbruik? Nauwelijks een issue. Elektronica-problemen? Zelden. Kawasaki had met de Z1000 een motor ontwikkeld die niet op sensatie gericht was, maar op duurzaamheid en karakter.

Maar niet alles is perfect. Het ontbreken van windbescherming, dat in 2014 als onderdeel van de naked bike-ervaring werd geaccepteerd, wordt tegenwoordig door sommige eigenaren als een echte tekortkoming gezien. De tijden zijn veranderd en veel moderne naked bikes bieden kleine windschermen of geavanceerdere aerodynamica die het rijden op de snelweg aangenamer maken. De Z1000 daarentegen dwingt de rijder om elke snelheid boven de 140 km/u met fysiek doorzettingsvermogen te compenseren.

Een ander punt is het rijwielgedeelte. Hoewel de basisafstelling solide is, zijn er op de lange duur regelmatig berichten over een vrij stijve vering, die niet voor alle rijders ideaal aanvoelt. Sommige eigenaren vervangen de schokdempers door hoogwaardige componenten om het rijgedrag aan hun behoeften aan te passen.

Interessant is ook de discussie over het design. Terwijl de Z1000 destijds polariseerde – sommigen vonden haar adembenemend, anderen te speels – lijkt de uitstraling inmiddels een zelfstandige stijlicoon te zijn geworden. Vandaag de dag, waar veel motoren clean en minimalistisch lijken, straalt de Z1000 met haar hoekige, futuristische voorkant een geheel eigen esthetiek uit, die haar onderscheidt van andere naked bikes.

De Kawasaki Z1000 van het modeljaar is geen motor voor techniekfanaten die altijd het nieuwste van het nieuwste willen. Ze heeft geen tractiecontrole, geen semi-actief rijwielgedeelte, geen quickshifter. Maar ze heeft wel ziel. Ze is een machine voor rijders die een motor willen voelen, die de karakter van een krachtige viercilinder waarderen en zich niet willen verschuilen achter assistentiesystemen.

Op de tweedehandsmarkt zijn er nog veel goed onderhouden modellen te vinden, en de prijzen zijn stabiel. Wie een Z1000 koopt, krijgt een motor die zich heeft bewezen – maar ook een die een zeker niveau van rijvaardigheid vereist. Ze is niet altijd comfortabel, ze is niet altijd redelijk. Maar als je met haar de weg opgaat, weet je dat je op een echte machine zit die geen compromissen sluit. Bij aankoop kan men zich ergeren aan het hoge prijsniveau op de markt. Als men de machine ooit weer verkoopt, is men juist blij met datzelfde hoge prijsniveau. Het is te gek hoeveel bedragen er worden gevraagd voor 10 jaar oude motoren. Hier een overzicht in de Gebrauchtbörse.

Voor nostalgici die op zoek zijn naar een puristische naked bike, is de Z1000 een van de laatste in haar soort. Voor moderne rijders die maximaal comfort en elektronische helpers verwachten, kan ze echter te ongerept zijn. Maar dat is precies wat haar aantrekkingskracht uitmaakt. Ze is een statement op twee wielen, een herinnering aan een tijd waarin een motor nog direct en ongefilterd was.

En wanneer je de sleutel omdraait, de motor start en het diepe grommen van de viercilinder voelt, dan wordt één ding duidelijk: Sommige dingen verouderen niet – ze worden gewoon rijper.