MV Agusta Superveloce 1000 Serie Oro Test

Het Lago di Varese, gelegen in Lombardije in het noorden van Italië, is een waar paradijs voor motorrijders. Het schilderachtige landschap, de bochtige wegen en de adembenemende uitzichten maken deze regio tot een must. Sinds de jaren 90 worden hier aan de oever van het meer ook de kunstwerken van MV Agusta vervaardigd. Precies hier begint ook mijn rit met de Superveloce 1000 Serie Oro. De testroute loopt langs de oever van het Ortameer en dan verder naar de Monte Mottarone, ik heb deze voor jullie op Calimoto getrackt.

De Monte Mottarone verheft zich majestueus tussen het Lago Maggiore en het Ortameer. Met een hoogte van 1.491 meter biedt hij een van de beste uitzichten in de hele regio. Op heldere dagen, zoals op onze testdag, kun je vanaf de top de 4000ers van de Alpen in het noorden en de zich uitstrekkende Po-vlakte in het zuiden zien, en er leidt een geasfalteerde weg helemaal naar boven. Deze kronkelt in talloze bochten de berg op en biedt daarbij steeds weer indrukwekkende uitzichten op het omliggende landschap. De route is afwisselend en daagt zowel de bestuurder als de motor uit. De haarspeldbochten en scherpe bochten bieden misschien niet de perfecte omgeving om de sterke punten van de MV Agusta Superveloce 1000 Serie Oro ten volle te benutten, maar ze bieden wel een gelegenheid om te zien of deze nobele motor zich ook in het dagelijks leven goed laat bewegen.

De MV Agusta Superveloce 1000 Serie Oro is niet zomaar een motor, het is een droom op twee wielen. Al bij de eerste aanblik bekruipt je het gevoel: hier heeft MV Agusta iets heel bijzonders gecreëerd. De winglets, die anders vaak liefdeloos zijn aangeflanst, zijn een integraal onderdeel van het ontwerp. In een interview met hoofdontwerper Stephane Zach sprak ik hem aan op de bijzondere vormentaal, die me aan de luchtvaart doet denken. Hij antwoordde dat hij deze associatie vaker hoort, maar dat hij bij de ontwikkeling van het project eigenlijk terugkeek op de rijke geschiedenis van MV Agusta, met name op het tijdperk van Tamburini. Hij benadrukt dat de winglets, die het voertuig domineren, niet alleen een trend zijn, maar in deze motor ook een heel duidelijke functie hebben. Bij het doorbladeren van de geschiedenisboeken van MV Agusta vond hij inspiratie in de GP500-modellen, die al in de jaren 70 winglets gebruikten, zij het slechts voor twee ronden in Spa. Daarna moesten de eerste winglets uit de racegeschiedenis weer wijken, omdat de motoren niet krachtig genoeg waren.

Hier wil ik vooraf zeggen dat Horvath al een zeer overzichtelijk introductieverslag over de Superveloce 1000 Serie Oro heeft geschreven, waar ik hierbij naar verwijs. In de volgende regels wil ik ingaan op het rijgedrag in de praktijk op de openbare weg. Uit respect, ontzag en gebrek aan financiële middelen in geval van nood, was ik vergeleken met het potentieel van de Superveloce 1000 in een slakkengangetje onderweg. Op openbare wegen kun je zo'n raket toch niet op de limiet rijden. Het volgt dus een dagelijkse test.

Het semi-actieve Öhlins-rijwielgedeelte is ook in de Superveloce 1000 Serie Oro een waar gedicht. De afstemming gebeurt in principe analoog aan de vier rijmodi. In de modus Custom kunnen vervolgens alle parameters individueel worden aangepast, mocht men niet tevreden zijn met de standaardinstellingen. Op de landwegen langs onze route was ik altijd goed bediend met de Sport-modus. De Superveloce Mille biedt een ongelooflijk direct gevoel voor het voorwiel. Het voelt alsof je één bent met de weg. Tegelijkertijd heb je door de elektronica in elke situatie meer restcomfort dan bij conventioneel instelbare rijwielgedeelten zoals bij de Superveloce 800 S, die ik de dag ervoor als het ware ter voorbereiding mocht rijden.

De rijmodi – Rain, Sport, Race en Custom – laten niets te wensen over. De Rain-modus zorgt voor zacht en veilig rijden bij regen, terwijl de Sport-modus de perfecte balans biedt tussen kracht en comfort. In de Race-modus toont de Superveloce haar volledige potentieel. In de praktijk is de Sport-modus ideaal, de gasrespons in de Race-modus hoort eigenlijk meer thuis op het circuit. Op een verbindingsstuk op de ringweg prikkelt het dan toch: Vanaf 150 km/u begint het echte plezier. De motor voelt ongelooflijk stabiel aan, en het luchtkussen op de borst draagt je als het ware. De sportieve zithouding maakt je hongerig naar snelheid, vooral op de bochtige secties van de snelweg. Je voelt dat deze motor is gebouwd voor hoge snelheden. De testrijder die me door Lombardije leidt, vertelt me tijdens de lunch dat hij op het ovaal in Nardo bij 305 km/u zijn linkerhand van het stuur heeft gehaald en een foto naar de productmanager heeft gestuurd. Stabiliteit wordt bij MV Agusta dus serieus genomen.

Een bijzonder hoogtepunt is de aanpasbare achterbrug van de MV Agusta Superveloce Serie 1000 Oro. Twee verschillende posities kunnen worden gebruikt om ofwel meer druk op het voorwiel en daarmee meer controle over de voorkant, ofwel meer druk op het achterwiel en daarmee een betere tractie bij het accelereren te verkrijgen. De twee instellingen kunnen in enkele minuten worden aangepast via een omkeerbare aluminium plaat aan de linkerkant van de motor.

Om niet te veel in lofzang te vervallen, wil ik ook wijzen op de zwakke punten van de MV. Enerzijds is de hitteontwikkeling bij lage snelheden niet mis, anderzijds is de draaicirkel, zoals bij alle MV Agusta's met uitzondering van de Enduro Veloce, te vergelijken met die van een middelgrote touringcar. Het betoverend mooie zadel van Alcantara en leer met gestikte naden, waarop ik mocht plaatsnemen, overtuigt ook meer door de hoogwaardige uitstraling dan door langafstandcomfort.

Eén ding meteen duidelijk: De Superveloce 1000 Serie Oro voldoet "slechts" aan de Euro 5 en niet aan de nog strengere Euro 5+ norm. Toch is het ongelooflijk hoe vrij de speciaal door specialist Akrapovic voor de 1000 ontwikkelde titanium-uitlaat haar prachtige geluid mag laten horen. Bij lage toerentallen luister je naar een krachtig gebulder, dat in het midden een pittig vibrato ontwikkelt en in het 5-cijferige bereik uitmondt in een melodisch gekrijs.

Analoog aan de visuele ondersteuning kan ook de druk in het zadel worden ervaren die de viercilinder motor met zich meebrengt. Er is altijd voldoende kracht beschikbaar, en er zijn nauwelijks mechanische geluiden. In extreem scherpe haarspeldbochten, zoals die te vinden zijn op de Mottarone, moet men echter zelfs in de eerste versnelling wat geduld hebben totdat de lijnvier uit het lage toerentalbereik komt. Maar dan gaat het los! De digitale toerentellernaald schiet snel omhoog en de aandrijving wordt dankzij 16 radiale titaniumkleppen en DLC-gecoate nokken steeds krachtiger. Boven de 10.000 toeren ontketent zich een vuurwerk dat, zelfs in tijden van alomtegenwoordige V4-motoren, adembenemend is en pas bij 14.000 toeren zijn hoogtepunt bereikt.

De motorelektronica is up-to-date. De achttraps tractiecontrole werkt natuurlijk afhankelijk van de hellingshoek, de gasrespons via ride-by-wire is schoon afgesteld. Het uitproberen van de Launch Control vond ik een heiligschennis. Dat moeten de gelukkige eigenaren zelf proberen. Verrassend: De Superveloce 1000 heeft een intuïtief te bedienen cruise control aan boord.

Het remsysteem van Brembo is absoluut eersteklas. De 320-mm voorremschijven en de radiaal gemonteerde Stylema-klauwen zorgen voor een krachtige en precieze remwerking. Hier komt de prestatie precies overeen met het beoogde gebruik van deze high-speed straatracer. Als referentie uit de autowereld heeft MV Agusta de Porsche GT3 in gedachten. Een ongelooflijk snel voertuig met een bruikbaar restje praktische bruikbaarheid. De speciaal voor de Superveloce ontwikkelde versie van de Pirelli Diablo Supercorsa SP V4-band met een rode streep op de flank geeft de motor een extra blikvanger.